Week 12 en 13

Liefste blogvolgers

Ik kan het amper geloven! Hier mijn allerlaatste blogberichtje. Morgen trekken we opnieuw naar ons thuislandje. Veel leesplezier!

Ons project ging van start. We hadden er allemaal erg veel zin in! We hadden hard gewerkt en konden het nu eindelijk aan de kinderen en de leerkrachten laten zien. We hadden een schema opgemaakt zodat we niet altijd in dezelfde klas stonden. We gaven voortdurend in duo les wat erg leuk was. Je leerde erg veel van elkaar en kon bij moeilijke lessen elkaar met raad en daad bijstaan. Zo stond ik ook af en toe samen met Floor of Laura in de kleuterklas, wat me erg goed beviel!

Wanneer we in de klas stonden, kreeg iemand ook de taak om de koffer en het lessenpakket aan de leerkracht uit te leggen. Het lukte immers niet meer om al de leerkrachten samen te krijgen om informatie te geven. Gelukkig ging het ook op die manier. De leerkrachten reageerden erg enthousiast dus we hopen dat ze door dit enthousiasme de koffer nog zullen gebruiken. Naast de leerkrachten waren er telkens ook ouders in de klas. Het was deze week immers ook ouderochtend. Dan mogen de ouders in de klas komen en een les meevolgen. Zo zien ze hoe hun kind les krijgt. Dit fenomeen zag ik nog niet in België terug. Ik vind het wel iets om mee te nemen naar mijn latere klaspraktijk maar denk dat het moeilijker wordt. In Suriname heb je immers veel huismoeders die dus niet gaan werken. In België vrees ik voor een geringere opkomst.

Wat hebben we nu allemaal in de klas gedaan? Te veel om op te noemen! Maar ik geef jullie wel enkele voorbeelden. In de eerste en de tweede klas maakten we naar aanleiding van een verhaal afvalmonsters. De leerlingen moesten elk een schoendoos meenemen naar school en achteraan in de klas was een tafel gevuld met afval. De bedoeling was dat de leerlingen uit het afvalmateriaal zaken gingen kiezen om hun monster vorm te geven. Het doel van deze les was om de leerlingen vooral creatief te laten nadenken. De kinderen moeten immers meestal een voorbeeldje namaken en hebben dus altijd net hetzelfde resultaat. Nu was het de bedoeling dat iedereen een ander monstertje ontwierp en ze hun creativiteit aanspraken. En dit lukte! Het was fantastisch om de leerlingen zo betrokken bezig te zien. Sommige leerlingen hadden natuurlijk wat moeite om met deze open opdracht om te gaan. We hielpen dan waar nodig en zorgde ervoor dat de kinderen hun creativiteit konden uiten. (BACO: leerkracht als begeleider van leer- en ontwikkelingsprocessen)

Daarnaast speelde met vier ook toneel voor de eerste en tweede klas. We haalden onze inspiratie van het verhaal ‘Lui-vies-land’. Het ging over een land waar iedereen al het vuilnis zo maar op straat gooide. Zo konden we bij de jongste kinderen dit probleem aankaarten. De leerlingen gingen er helemaal in op! Leuk om voor zo een enthousiast publiek te spelen. 

We leerden als afsluiter nog een lied aan rond afval. Dit was ook mijn laatste lesje wat ik jammer vond! Al vond ik dit wel de beste manier om een mooie projectweek af te sluiten.

Ik vind dat we trots mogen zijn op onze projectweek en uitgewerkt lessenpakket. We hebben de kinderen zeker dingen bijgebracht, maar hopen natuurlijk dat de Surinaamse leerkrachten hier nog verder meegaan. Ik denk het alleszins wel!

Vrijdag was het dan al tijd om afscheid te nemen. Wat ging de tijd toch snel! Om een leuk afscheidscadeau aan de leerlingen te geven, bestelde we voor elke leerling een banaan. We dachten eerst aan pannenkoeken of cake maar vonden dat de kinderen ook wel eens een gezond tussendoortje konden gebruiken.

Met volle moed (en met 375 bananen) vertrokken we vrijdagochtend in de gietende regen naar school. De straten stonden alweer onder water en toen we op school aankwamen was dit met de klaslokalen ook het geval. We merkten al dat er heel veel kinderen niet aanwezig waren (omdat ze door de vele regen niet op school raakten) en het onderhoofd besloot om de school te sluiten. Daar stonden we dan met 375 rijpe bananen. We besloten dan maar om de kinderen die aanwezig waren alvast een banaan te geven. Jammer genoeg waren er enkele leerkrachten die ons fout begrepen. Zo zag je de leerkrachten met tientallen bananen naar huis vertrekken zonder zelf een dankjewel. Toen we zeiden dat ze eigenlijk voor de kinderen bedoeld waren, antwoorden ze dat ook zij er recht op hadden. Dit kon er op dat moment bij mij niet in. Ik was teleurgesteld en had de laatste dag wel helemaal anders voorgesteld. Gelukkig besloten we om maandag nog eens terug te gaan om vooral nog eens alle kinderen te zien. Toen hoorden we waarom de leerkrachten zo reageren. Het is immers zo dat de school soms als schenking ook bananen krijgt. Dan mogen zowel de leerlingen als de leerkrachten zoveel bananen nemen als ze willen. De leerkrachten in kwestie dachten dus dat het opnieuw om zo een schenking ging. Toen ze door hadden dat wij degene waren die de bananen hadden gekocht voor de leerlingen excuseerden ze zich. Er was dus sprake van een miscommunicatie maar ik ben heel blij dat het misverstand was opgelost. (ICOM: sociale en communicatieve vaardigheden)

We gingen maandag dan nog langs in alle klassen en kregen elk een bloem en een leuk tekstje. Wat ben ik blij dat we maandag nog terug zijn gegaan! Het was leuk om onze stageperiode zo af te sluiten.

Naast het afsluiten van onze stageperiode planden we nog wat bezoekjes in. We gingen langs in O.S. Houttuin. Een school waar de andere Vives studenten lesgeven. We merkten grote verschillen terug met onze school. Zo zitten er veel meer kinderen in de klassen en is het schoolplein veel kleiner. De vlaggengroet gebeurt ook op een andere manier. Het was voor mij goed om ook deze school te zien zo zie ik in dat ik niet mag denken dat elke school in Suriname op dezelfde manier werkt als O.S. Clevia.

Daarnaast ging ik ook langs bij een Surinaamse scouts! Ik ben namelijk ook al enkele jaren leidster bij de KSA daarom wou ik ook wel eens kennismaken met een Surinaamse jeugdbeweging. Het was leuk om te zien maar merkte ook wel een heleboel verschillen op. De vlaggengroet gebeurt erg strikt en spelletjes worden er niet gespeeld. We mochten de leden wel een Vlaams spelletje aanleren. We speelden ‘ninja’. Ze waren erg enthousiast en zeiden dat ze het zeker gingen onthouden!

Ik ben op het einde gekomen van mijn laatste blogbericht. Het was een fantastisch avontuur wat ik iedereen zou aanraden. Ik zal het mooie weer, de lachende gezichtjes op school, het leven zonder al te veel stress, … allemaal hard missen. Al zal ik ook heel blij zijn om iedereen in België terug te zien!

Bedankt om te lezen!

Liefs

Eline

Wist je dat …

… ik heel blij ben dat het dit weekend zo mooi weer zal zijn?

… ik nog niet aan mijn valies begonnen ben en daardoor wel een beetje stress krijg?

… ik al uitkijk naar mijn Belgische maaltijd vrijdagavond?

… ik hoop dat ik wat ga slapen op het vliegtuig?

… ik blij zal zijn om mijn gevulde kleerkast terug te zien?

… ik het hier natuurlijk ook hard ga missen?

… ik even genoeg heb van Surinaams eten?

… ik blij zal zijn om een huis binnen te gaan zonder kakkerlakken?

… ik jullie hartelijk wil bedanken om mijn blog te volgen?